Pierwotny zamek wzniesiono tu na miejscu wcześniejszego grodu w 1370. Był siedzibą rycerskiego rodu Glaubitzów i został zniszczony w czasie wojen husyckich. W latach 1580-1590 rodzina Tschirnhaus na miejscu zamku wzniosła renesansowy dwór, być może przez wykorzystanie fragmentów średniowiecznych, a na pewno przez dołączenie częściowo zachowanej wieży pierwotnego zamku. Do dwóch skrzydeł w latach 1614-1622 dobudowano następne dwa - południowe i wschodnie. W XVII wieku dwukrotnie uszkodzony - najpierw w czasie wojny trzydziestoletniej, później w wyniku pożaru miasta. W latach 1686-1695 dwór został powiększony o nową część barokową według projektu włoskiego architekta Jacobo Carove. Budowlę powiększono o nowe dwa skrzydła i mur, zamykający nowo powstały dziedziniec.

W XIX wieku obiekt odrestaurowano; w 1945 uległ on niewielkiemu zniszczeniu. W 1974 rezydencję ponownie dotknął pożar. Całość założenia składa się z dwóch części: starszej - renesansowej, wielobocznej z wieżą, zgrupowanej wokół małego dziedzińca oraz nowszej z okresu baroku - dwuskrzydłowej, o wnętrzach nakrytych sklepieniami kolebkowymi i ozdobionych dekoracją stiukową. Z epoki renesansu pochodzi również brama wjazdowa z artystycznie wykonanym portalem oraz fragmenty dekoracji sgraffitowej na elewacjach zewnętrznych.