W 1717 roku Anna z Rydzewskich Dobrzycka sprzedała Dobrzycę Aleksandrowi Gorzeńskiemu herbu Nałęcz, miecznikowi kaliskiemu. Siedzibą właścicieli był zamek zwany też kamienicą na przykopie, którego początki archeolodzy datują na XIV/XV wiek. Zamek ten przebudowywany w XVI i XVII wieku pełnił nadal funkcję rezydencji.

Od końca lat 90. XX wieku remontowany i odnowiony pałac, z przeznaczeniem na muzeum, powraca do swojej świetności. Dzięki pracom konserwatorskim udało się odzyskać pełną dekorację malarską, obejmującą wszystkie pomieszczenia, zarówno reprezentacyjne, jak i mieszkalne pałacu, co jest dziś ewenementem w skali ogólnopolskiej. W wyniku przeprowadzonych badań i zakończonych prac konserwatorskich można dziś podziwiać niezwykły zespół malowideł, z nieznanymi dotychczas działami Franciszka i Antoniego Smuglewiczów. Znaleziono także sygnowane polichromie mało dotąd znanego malarza, Roberta Stankiewicza, oraz potwierdzono autorstwo dekoracji sztukateryjnej Michała Ceptowskiego.

Początkowo pałac był oddziałem Muzeum Narodowego w Poznaniu. Obecnie jest samodzielną placówką, której oficjalne uroczyste otwarcie nastąpiło 14 lutego 2005 r. Członkiem Rady Naukowej Muzeum był Tadeusz Cegielski.

Park, usytuowany u zbiegu dwóch nurtów rzeczki Potoki (dopływ Lutyni), powstał równocześnie z pałacem. Był jednym z pierwszych w Wielkopolsce parków krajobrazowych. Został on założony w miejsce dawnego ogrodu włoskiego. Założycielem parku był ogrodnik Gieńcz (pochowany podobno na terenie parku), który nadał mu charakter ogrodu angielskiego z wczesnymi cechami ogrodu romantycznego – w końcu XVIII w. bardzo popularne. Romantycznych cech nadawały parkowi (nie zachowane już dziś) sztuczne ruiny oraz grota, która wg legendy jest początkiem długiego podziemnego korytarza prowadzącego do Zamku Górków w Koźminie, wybudowane po przeciwległych stronach wschodniego stawu. W II poł. XIX w. umieszczono nad tym stawem rzeźbę ogrodową, tak zwaną Babę z kamienia lub Babę Jagę.

W przeszłości rosło w parku 120 gatunków drzew i krzewów (dominowały gatunki iglaste). Obecnie (powierzchnia parku obejmuje 10,5 ha) pozostało około 40 gatunków, przetrwało także kilkanaście drzew-pomników. Do najważniejszych okazów należy ogromny platan, jeden z największych w Europie (ponad 10 m obwodu pnia). Został nasadzony przez samego Gorzeńskiego w 1791 r. dla uczczenia Konstytucji 3 Maja, której był współtwórcą. Ciekawostką jest, że w parku rośnie paklon – najstarsze drzewo tego gatunku w Polsce.