Największy w Polsce i jeden z ważniejszych na świecie festiwal o randze międzynarodowej poświęcony muzyce współczesnej, organizowany przez Związek Kompozytorów Polskich. Przez kilkadziesiąt lat był jedynym festiwalem muzyki najnowszej w środkowej i wschodniej części Europy. Pomysł zorganizowania festiwalu powstał w 1955, na forum Związku Kompozytorów Polskich (pomysłodawcami byli Tadeusz Baird i Kazimierz Serocki). Zamiarem ich było zapoznanie polskiej publiczności z nowoczesną muzyką zachodnią i przerwanie izolacji, w jakiej znalazły się polskie środowiska artystyczne w latach stalinowskich.

Poczynając od pierwszego festiwalu, „Warszawskim Jesieniom” przez długie lata towarzyszyło ogromne zainteresowanie publiczności i krytyki. W czasach PRL festiwale stały się „oknem wystawowym” muzyki polskiej, a z czasem wschodnioeuropejskiej w ogóle dla muzyków i krytyków przybywających na nie z Zachodu, a zachodniej awangardy – dla publiczności polskiej. Przyczynił się też do rozwoju tzw. polskiej szkoły kompozytorskiej. Początkowo festiwal planowano jako biennale, toteż następny odbył się dopiero w 1958, ale później „Warszawskie Jesienie” odbywały się już co roku, z wyjątkiem 1982 roku (z uwagi na stan wojenny).