Rzeka w północnej Polsce na Pojezierzu Mazurskim i Pojezierzu Chełmińsko-Dobrzyńskim, prawy dopływ dolnej Wisły. Długość rzeki wynosi 253 km, a powierzchnia dorzecza 5536 km². Wypływa ze wschodnich stoków Góry Dylewskiej (Czarci Jar) na wysokości 191 m n.p.m., płynie na południowy zachód i uchodzi do Wisły na wysokości 36,6 m n.p.m., a jej końcowy odcinek stanowi południowo-wschodnią granicę Torunia. Wyznacza południową granicę ziemi chełmińskiej.

Obszar dorzecza Drwęcy ukształtowany został podczas zlodowacenia wistuliańskiego – stadium poznańskiego. Drwęca jest połączona z Zalewem Wiślanym poprzez Kanał Elbląski. Są na niej organizowane spływy kajakowe. Rzeka od 1961 na całej swojej długości jest najdłuższym ichtiologicznym rezerwatem przyrody w Polsce i objęta jest siecią Natura 2000 jako projektowany specjalny obszar ochrony "PLH280001 Dolina Drwęcy".

Drwęca była rzeką graniczną w latach 1815-1920, oddzielała tereny zaboru pruskiego i rosyjskiego. W okolicy Złotorii i Lubicza istniało kilkanaście posterunków granicznych obu zaborców (część budynków zachowana do dziś jako mieszkalne). Główne posterunki drogowe istniały w Lubiczu Górnym (rosyjskie) i Dolnym (pruskie). Wykopano też tzw. kordon graniczny – wał ziemny z nasypami po bokach, dla wyodrębnienia granic Prus.
Krzyżacy Drwęcę wykorzystywali do transportu płodów rolnych, runa leśnego, skór oraz mięsa. Szkuty dostarczały sól i stal.