Roztoczański Park Narodowy jest położony w środkowo-wschodniej części Polski, na Roztoczu, utworzony w 1974 roku. Siedziba dyrekcji parku i muzeum przyrodniczego znajduje się w Zwierzyńcu. Godłem parku jest konik polski. Początki ochrony przyrody na Roztoczu sięgają XVI wieku, gdy na obszarze należącym wówczas do ordynacji założonej przez kanclerza Jana Zamoyskiego, utworzono zwierzyniec.

Teren zwierzyńca otoczono parkanem o długości ok. 30 km, a obejmował on obszar obecnego obwodu ochronnego Bukowa Góra oraz część obwodu Florianka. W zwierzyńcu Zamojskich znajdowały się jelenie, dziki, wilki, rysie, żbiki i tarpany. Zlikwidowano go pod koniec XVIII lub na początku XIX wieku; zwierzęta zostały wypuszczone bądź oddane okolicznym mieszkańcom. Duże walory przyrodnicze Roztocza spowodowały, że tym obszarem zainteresowali się liczni badacze. Dzięki ich staraniom od I połowy XX wieku zaczęto tworzyć rezerwaty leśne i florystyczne. Pierwszym z nich był utworzony w 1936 roku rezerwat przyrody Bukowa Góra. Do 1974 roku pod ochroną znajdowało się 1064,38 ha. W 1974 roku powołano Roztoczański Park Narodowy, powstały na obszarze Lasów Państwowych Nadleśnictw Kosobudy i Zwierzyniec obejmujący początkowo 4801 ha.

W Roztoczańskim Parku Narodowym istnieje hodowla koników polskich. Zainicjował ją w 1982 roku prof. dr hab. Mirosław Kownacki. Konie mogą biegać po specjalnym wyznaczonym terenie przeznaczonym na ten cel. Ma on obecnie powierzchnię 180 ha. Koniki żyją tam bez ingerencji człowieka, są tylko dokarmiane w czasie zimy.