W okresie wczesnopiastowskim istniał tu gród obronny. Wzmiankowane po raz pierwszy w 1252 r. jako "civitas forensi Osna". Przywilej miasta uzyskało w roku 1282 od biskupów lubuskich, do których należało. Pierwszym wójtem został Dzierżko z Chyciny.Ośno stanowiło własność biskupów lubuskich, a od 1258 roku właścicielami miejscowości byli margrabiowie brandenburscy. Formalnie biskup lubuski przekazał miasto na własność Brandenburgii w 1401 roku. Przed 1347 r. Ośno Lubuskie otrzymało pełne prawa miejskie. Wiele razy miasto płonęło, nie omijały go wojny i zarazy. Miasto słynęło z piwa ośnieńskiego, uprawy kwiatów (plantacje konwalii, stąd nazwa niem. Maiblumenstadt), szparagów i porzeczek. W 1565 roku w Ośnie było 857 warzelni piwa, a w XVIII wieku istniało 157 warsztatów tkackich. W 1584 roku nadano mu prawo urządzania dwóch jarmarków rocznie.

Najciekawszym zabytkiem miasta są mury obronne wzniesione w 1477 roku, w których umieszczono 12 baszt. Mury otaczają miasto na długości 1350 metrów, są zbudowane z głazów narzutowych, nadbudowane i uzupełniane cegłami.

Oprócz nich, warto odwiedzić gotycki kościół pw. św. Jakuba (1298-1380). Jest to najstarsza budowla miasta. Kościół posiada wysoką masywną wieżę ozdobioną blendami, wewnątrz znajduje się między innymi późnorenesansowy polichromowany ołtarz z 1627 roku, ambona z 1619 roku i kamienna chrzcielnica z 1667 roku.